[Η στήλη που γράφω κάθε Τρίτη στον Ανεξάρτητο]
Την δεκαετία του 80 μια νέα πολιτική δύναμη ήρθε στα πράγματα. Είχε την ευκαιρία να χαράξει μια νέα πορεία και να κόψει την κρατικοδίαιτη διαφθορά που τότε ήταν περιορισμένη. Αντίθετα μετέτρεψε την διαφθορά σε λαϊκό κεκτημένο. Το δικαίωμα να κερδίσεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου από προνόμιο μια μικρής και διεφθαρμένης ελίτ έγινε το εισιτήριο για το νέο ελληνικό όνειρο της αρπαχτής.
«Ρήγματα στο πολιτικό σύστημα προκαλεί το σκάνδαλο της Siemens και οι επικείμενες αποκαλύψεις τρομάζουν ΝΔ και ΠαΣοΚ.»
-απο το Βήμα
Το αν ο ελληνικός λαός θέλει να ακούσει την αλήθεια για το σκάνδαλο δεν είναι το δεδομένο αλλά το ζητούμενο. Συνήθως, οι μεγαλύτερες ανακρίβειες βρίσκονται στις καθημερινές και επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες. Αν θέλαμε να ακούσουμε την αλήθεια τότε είναι ολίγον τι δύσκολο να εξηγήσουμε πως έχουμε οικοδομήσει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται σε μεγάλες δόσεις ψεύδους. Για παράδειγμα, οι πολιτικοί μας υπόσχονται καπιταλιστικό βιωτικό επίπεδο και κατανάλωση που μπορούμε τάχα να επιτύχουμε με μια ημισοσιαλιστική οικονομία. Είναι ένα ψέμα, αλλά είναι ένα ψέμα που θέλουμε να ακούμε.
Γενικά στην πολιτική κρίνουμε κάτι ως αληθές όχι επειδή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά πάντοτε στο βαθμό που αυτό το κάτι κολακεύει τις όποιες προσωπικές ή συλλογικές απαιτήσεις.
Πολύ φοβάμαι ό,τι μια σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας δεν αγανακτεί τόσο με το σκάνδαλο καθαυτό αλλά με την μη συμμετοχή της σε τέτοιου είδους "παιχνίδια". Το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά αλλά η δίκαιη ανακατανομή της διαφθοράς. Έτσι και η διαδεδομένη και βαθιά ριζωμένη ευαισθησία για «να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα» του οτιδήποτε.
Μας λένε ό,τι κάποιες εταιρίες επιβάλλεται να μείνουν στο δημόσιο, όπως ο ΟΤΕ, γιατί έχουν στρατηγικό ρόλο. Είναι πράγματι στρατηγικής σημασίας ο ΟΤΕ. Είναι στρατηγικά τοποθετημένος για να μπορεί μέσο τον προμηθειών του να συμβάλλει στο χρηματισμό των κομμάτων και πολιτικών. Είναι στρατηγικά τοποθετημένος στο να μπορεί να προσλαμβάνει τους ημέτερους. Είναι επίσης στρατηγικά τοποθετημένος στο να μπορεί να κάνει έργα και επενδύσεις σε πολιτικά ευαίσθητους νομούς για όποιο κόμμα τυγχάνει να είναι στην εξουσία.
Και θέλουμε τέτοιου είδους στρατηγικού σημασίας οργανισμούς που επιτρέπουν την πολυεπίπεδη διαπλοκή. Από τον κλητήρα μέχρι τον διευθυντή και τον πολιτικό προϊστάμενο, όλοι έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν – ανάλογα με το θέση τους φυσικά – εις βάρος το φορέων που υποτίθεται υπηρετούν. Έχουμε δημιουργήσει και το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο όπου η διαπλοκή έχει περιθώριο να ανθήσει. Η παραγραφή για αδικήματα που έχουν διαπράξει υπουργοί επέρχεται στα μόλις 5 χρόνια – μπορεί όμως να επέλθει και νωρίτερα. Βέβαια αν δεν υπάρχει παραγραφή είναι και πάλι πολύ δύσκολο να διωχθεί ένας υπουργός αφού η όλη διαδικασία της δίωξης είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Σε ρεπορτάζ της Καθημερινής διαβάζουμε ό,τι «το συνταγματικό πλαίσιο άλλαξε το 2001, με την αναθεώρηση του άρθρου 86. Ομως και η νέα διατύπωση θεσμοθετεί μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία για την ποινική δίωξη των υπουργών, η οποία πολύ δύσκολα μπορεί να καταλήξει στην παραπομπή τους στο ακροατήριο. Απαιτείται ειδικότερα, να αποφασίσει το Κοινοβουλιο δύο φορές, με την απόλυτη πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών, για να ασκηθεί ποινική δίωξη. Την πρώτη φορά για να συσταθεί επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, και τη δεύτερη για να αποφασιστεί από την Ολομέλεια εάν θα ασκηθεί ή όχι δίωξη.»
Όσο για αυτούς που δεν είναι υπουργοί και πάλι υπάρχει ένα σύστημα ανεπίσημης ασυλίας. Σύμφωνα με τον γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης «η βραδύτητα στην απονομή δικαιοσύνης και η εν πολλοίς ανεπάρκεια των δικαστηρίων να επιβάλουν τον νόμο,κυρίως στα οικονομικά εγκλήματα, όπου πολλοί διαφεύγουν διά της μεθοδευμένης παραγραφής των αδικημάτων, όπως και η σε μεγάλο βαθμό ποινική και πειθαρχική ατιμωρησία των δημοσίων υπαλλήλων, έχει δημιουργήσει στους παρανομούντες αίσθημα ασυδοσίας».
Την δεκαετία του 80 μια νέα πολιτική δύναμη ήρθε στα πράγματα. Είχε την ευκαιρία να χαράξει μια νέα πορεία και να κόψει την κρατικοδίαιτη διαφθορά που τότε ήταν περιορισμένη. Αντίθετα μετέτρεψε την διαφθορά σε λαϊκό κεκτημένο. Το δικαίωμα να κερδίσεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου από προνόμιο μια μικρής και διεφθαρμένης ελίτ έγινε το εισιτήριο για το νέο ελληνικό όνειρο της αρπαχτής.
Ένα μέρος από αυτούς που κόπτονται για «να διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα» φορέων, οργανισμών και επιχειρήσεων τον κάνουν μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν το προνόμιο τους να ληστεύουν ατιμωρητί τον Έλληνα φορολογούμενο.
«Τι σχεδιάζει, τι φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου»
-από το Έθνος
Φοβάται ό,τι κάτι σχεδιάζει.
«Ιστορικά ρεκόρ ακρίβειας»
-από τον Ελεύθερο Τύπο
Οι μεσάζοντες έχουν πάρει αναβολικά.
«Βρήκαν κοινό στόχο ο Αρχιεπίσκοπος και ο Αλ. Αλαβάνος»
-από το Βήμα
Τελικά ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δεν έχει πρόβλημα να εμπλέκει την εκκλησία στα πολιτικά. Η διαφορά του με τον προκάτοχο του είναι ό,τι ο κ. Ιερώνυμος θέλει αυτή η εμπλοκή να έρχεται από τα αριστερά. Έτσι εξηγείτε και η γενική αποδοχή και επιβράβευση που έχει από τα ΜΜΕ. Από ό,τι φαίνεται το λάθος του Χριστόδουλου δεν ήταν ό,τι εμπλεκόταν με τα πολιτικά – αλλά το ό,τι οι απόψεις του δεν ήταν σύμφωνες με τις απόψεις του πολιτικού κατεστημένου.
«Παράλυτο κράτος στις φυσικές καταστροφές»
-από την Καθημερινή
Ανικανότητα παντός καιρού.
«Δεν ευδοκιμούν οι απαγωγές στην Ελλάδα»
-από το Έθνος
Ίσως ένα πρόγραμμα εγκληματικής επανακατάρτισης να βελτίωνε τις επιδόσεις μας.
«Εξετάσεις στην Ευρώπη δίνουν τα Σκόπια»
-από το Βήμα
Όσες εξετάσεις και να δώσουν, πάντα θα μένουν μετεξεταστέοι στην ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου