Τι Μαρκάτος, τι Σπανός

Για την κόντρα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ στην Κεφαλλονιά το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι αυτοί οι διαχωρισμοί γίνονται μόνο και μόνο για την κατάκτηση της καρέκλας. Μιας και ο αριθμός των καρεκλών είναι περιορισμένος και οι υποψήφιοι υπεράριθμοι είναι φυσικό να υπάρχουν ομαδοποιήσεις.

«Όταν λέω ότι ενότητα που επικαλούνται κάποιοι είναι πλαστή, και αφορά μόνο την πάρτη τους καθημερινά επιβεβαιώνεται, όταν με τις διάφορες πράξεις τους και λεγόμενα τους προσπαθούν να μειώσουν κάποιους άλλους και στη συγκεκριμένη περίπτωση το Διονύσιο Μαρκάτο που γνωρίζουμε όλοι την καθαρότητα του, την τιμιότητα του και την Ηθική του. Έχω άδικο να λέω μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν ντροπή, ντροπή, ντροπή.»
-Νικόλαος Βαλλιανάτος

Καλό το όλο πέρα - δώθε με δηλώσεις και αντιδηλώσεις αλλά κάποτε θα πρέπει να βγει και μια δήλωση που να εξηγεί γιατί ακριβώς υπάρχουν δυο στρατόπεδα στο τοπικό ΠΑΣΟΚ. Γιατί βλέπουμε τις κατά καιρούς διενέξεις αλλά αυτό που δεν μπορούμε να δούμε είναι κανένα ουσιαστικό λόγο για αυτές τις διενέξεις. Μέχρι να βγει κάποιος και να πει είμαστε σε αυτό το στρατόπεδο γιατί πιστεύουμε σε κάτι διαφορετικό και οι άλλοι βρίσκονται στην αντιπέρα όχθη, το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι αυτοί οι διαχωρισμοί γίνονται μόνο και μόνο για την κατάκτηση της καρέκλας. Μιας και ο αριθμός των καρεκλών είναι περιορισμένος και οι υποψήφιοι υπεράριθμοι είναι φυσικό να υπάρχουν ομαδοποιήσεις.

Μπορεί τέτοιου είδους ομαδοποιήσεις πάντα να υπάρχουν αλλά όταν αυτές στερούνται ακόμα και το πρόσχημα της ιδεολογικής ιδιαιτερότητας τότε ποιος ο λόγος να παρακολουθεί κανείς τα τεκταινόμενα; Τι Μαρκάτος, τι Σπανός.

Άλλο ένα παράδειγμα αυτής της τάσης ήταν η απόφαση της κυρίας Αθηνάς Αυγουστάτου να προδώσει την παράταξή της για μια θέση σε ένα διοικητικό συμβούλιο. Από τα γραφόμενα στον τύπο καταλαβαίνουμε ότι δεν την πήρε την κυρία Αυγουστάτου παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να πάρει αυτήν την απόφαση.

Αυτή η γενική χαλαρότητα και η προτεραιότητα στις προσωπικές επιδιώξεις καταδεικνύει το φαινόμενο: πολιτικά άνευ πολιτικής. Δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα της πλατιάς ιδεολογικής σύμπνοιας που διακατέχει την ελληνική κοινωνία. Μπορεί να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά στα βασικά υπάρχει συμφωνία. Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι υπέρ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων με μερικές μόνο αλλαγές που θα εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα της. Ο ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ είναι υπέρ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων χωρίς καμιά αλλαγή. Το ΚΚΕ είναι και αυτό υπέρ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων αλλά στο πιο πολύ αν γίνεται.

Αφού η πίστη στον κρατισμό είναι πλατιά και μεγάλη και οι διαφωνίες περιορίζονται στα επιμέρους είναι φυσικό οι μάχες να είναι μάχες καρέκλας. Ίσως να συνεχίσουμε έτσι μέχρι τελικής πτώσης. Παρά την φτώχεια και μιζέρια που παράγει το υπάρχον σύστημα δεν είναι απαραίτητο ότι θα ξυπνήσουμε από τον ιδεολογικό λήθαργο που έχει κυριεύσει την χώρα.

Ίσως κάποτε οι πολιτικές διαφωνίες να φουντώσουν και να γίνουν ουσιαστικές και ιδεολογικά ευδιάκριτες. Τότε αυτό που θα νομίζουμε ως έντονη πολιτική κρίση δεν θα είναι παρά μόνο η απαρχή μιας νέας πορείας.

«Πρωτοφανές για τη σοσιαλιστική Κούβα: ο Ραούλ Κάστρο καταργεί τη μισθολογική ισότητα και καθιερώνει πριμ παραγωγικότητας.»
-από το Βήμα

Ίσως στην χώρα μας, και υπό προϋποθέσεις, όταν οι καιροί το επιτρέψουν, ενδεχομένως, στο βαθμό που είναι εφικτό, να υπάρξει η δυνατότητα, ύστερα από εξαντλητικό διάλογο, στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, να σχεδιάσουμε τρόπον τινά, προτάσεις, που μερικώς και περιορισμένα, κινούνται γενικά και αόριστα στην κατεύθυνση που χάραξε ο Ραούλ Κάστρο.

«Ένα βιβλίο για τον Ανδρέα Παπανδρέου προτού μπει στην πολιτική»
-από το Βήμα

Ο τίτλος του βιβλίου θα είναι: Τα καλύτερα μας χρόνια.

«Η απογοήτευση αλλά και μια κάποια αγανάκτηση ήταν διάχυτες στην Ευρώπη την Παρασκευή, μετά την ανακοίνωση του αρνητικού αποτελέσματος του ιρλανδικού δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας.»-από την Καθημερινή


Στην Ευρώπη που θέλει τους πολίτες παθητικούς θεατές, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι όχι. Στην Ευρώπη που θέλει να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς, κεκλεισμένων των θυρών, η απάντηση είναι πάλι όχι. Η Ιρλανδία, γενναία και με κόστος, σήκωσε το βάρος για όλη την Ευρώπη.

Παρακολουθώντας την διεθνή κατάσταση, είναι πράγματι παράξενο που η πολιτική τάξη της Ευρώπης έχει ως προτεραιότητα τον συγκεντρωτισμό εξουσιών στις Βρυξέλλες. Αντίθετα, η προσοχή πρέπει να δοθεί στην ανάπτυξη του διεθνούς εμπορείου, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, την πάταξη της λαθρομετανάστευσης και την επιτυχή προσχώρηση της Ουκρανίας και Γεωργίας στην Ένωση.


«Στη δουλειά με το ποδήλατο από το 2010»
-από τον Ελεύθερο Τύπο

Μπορεί να έχουμε ποδήλατο το 2010, αλλά για δουλειά παίζεται.

«Πόλεμος χωρίς τέλος στα ΑΕΙ»
-από το Βήμα

Ίσως οι φοιτητές να μην ξέρουν για τον Εκατονταετή Πόλεμο, αλλά τουλάχιστον έχουν αρχίσει τον δικό τους.

«Ένα νέο κανονισμό, που προβλέπει την έκδοση διαβατηρίων για όλα τα ιπποειδή, πρότεινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή»
-από το Έθνος

Σε περίπτωση δε, που τα ιπποειδή μεταφέρονται οδικώς, θα χρειάζονται άδεια οδηγήσεως και συχνά θα υποβάλλονται σε αλκοτέστ.