Στην ταινία του Γούντι Άλεν, Μπανάνας, όταν ο αρχηγός μιας επαναστατικής οργάνωσης σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής κατακτά την εξουσία αμέσως διακηρύσσει τα Σουηδικά ως την επίσημη γλώσσα. Ήταν η διακωμώδηση του σύνηθες φαινομένου όπου κάποιοι εισάγουν ξεπατικοσούρα όλα όσα θεωρούν ξένα και μοδάτα.
Στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας ‘70 και αρχές ‘80 μια εισαγόμενη και μοδάτη ιδέα ήταν η κρατικοποίηση. Είχε δοκιμαστεί και αποτύχει στο εξωτερικό αλλά η πολιτική τάξη της Ελλάδας την έβλεπε ως ένα άλλο σημαντικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Η σχεδόν καθολική αποδοχή, υλοποίησή και αποτυχία της ιδέας της κρατικοποιήσης απέδειξε για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν έχει την ισχύ μιας καταστρεπτικής ιδέας που απλά τυγχάνει να είναι της ώρας. Η ανθρώπινη φύση έχει μια τάση προς το νέο και εύκολο που σε συνδυασμό με την αλαζονεία του τώρα συνθέτει και παράγει τον κύκλο των αποτυχημένων ιδεών. Αν οι κρατικοποιήσεις ήλθαν και παρήλθαν αυτό που μας έμεινε είναι η πολιτική τάξη που τις υλοποίησε - αυτάρεσκη, αγέρωχη και έτοιμη για νέες περιπέτειες. Μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί να αναγνωρίζουν τα λάθη τους – σπανίως και σε βάθος χρόνου φυσικά – αλλά αυτό που αδυνατούν να κατανοήσουν είναι οι αιτίες και πηγές των λαθών τους. Τους διακρίνει μια εφηβική αθωότητα και αυθορμητισμός. Συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου