Μαυρογιαλούρος ο Διαχρονικός

[Η στήλη που γράφω κάθε Τρίτη στον Ανεξάρτητο]


«“Βγήκε από τα ρούχα του” ο Υπουργός Τουρισμού Άρης Σπηλιωτόπουλος μόλις αντίκρισε τα μαύρα χάλια της Μαρίνας Αργοστολίου...Εξ ου και η οργίλη δήλωσή του, όπου μίλησε για “αίσχος και ντροπή”...»
-από τον Ανεξάρτητο

«Ο Μαυρογιαλούρος προβάρει το λόγο του:'Αγαπητοί μου συμπολίτες, είμαι ευτυχής που αναπνέω το ζωοκτόνο... (διορθώνει) τον ζωογόνο αέρα της Πλατανιάς... Δεν είμεθα άνθρωποι των λόγων, είμεθα άνθρωποι των έργων... θα σας εξαφανίσουμε (διορθώνει) θα σας εξασφαλίσουμε... θα... θα... θα... σύνθημά μας είναι ένα.'' (Ακούγεται ένα δυνατό γκάρισμα).»

Δεν ξέρω αν όταν γυριζόταν το "Υπάρχει και Φιλότιμο", οι δημιουργοί φαντάζονταν την διαχρονική αξία που θα είχε αυτή η ταινία. Και δεν είναι διαχρονική ταινία μόνο επειδή διακωμωδεί γνωστές αδυναμίες των ανθρώπων. Είναι επίσης διαχρονική γιατί ακόμα και οι αφορμές και αιτίες που καταδεικνύουν αυτές τις αδυναμίες είναι οι ίδιες.

Η πρώτη προβολή του "Υπάρχει και Φιλότιμο" έγινε στις 12 Ιουνίου 1965. Αρκετοί ή τουλάχιστον μερικοί από τους 325.683 Έλληνες που προσήλθαν το καλοκαίρι του 65 να παρακολουθήσουν την ταινία στους κινηματογράφους τώρα μπορούν να την απολαύσουν σε DVD ή μέσω του διαδικτύου σε οποιανδήποτε μέρος του κόσμου ανα πάσα στιγμή.

Η τεχνολογία έχει προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς αλλά η πολιτική κουλτούρα που η ταινία διακωμωδεί έχει μείνει στα ίδια. Γεφύρι και μαιευτήριο για την Πλατανιά της ταινίας του 65, Μαρίνα και γέφυρα De Bosset για το Αργοστόλι του 2008.

Κάπου έχουμε κολλήσει. Τα χρόνια περνούν αλλά πάντα προκύπτουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μια πολιτική τάξη που βλέπει τα δημόσια έργα ως τον κύριο μοχλό ανάπτυξης, που αδυνατεί να ολοκληρώσει αυτά τα έργα και δείχνει ακατάλληλη να αντιμετωπίσει τα ουσιώδη θέματα οργάνωσης και διαφθοράς που περιτριγυρίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Σε όλα αυτά τα προβλήματα του παρελθόντος προσθέτονται καθημερινά ακόμα περισσότερα. Αλλά τα καινούργια προβλήματα του 2008 μένουν έξω από το ραντάρ της πολιτικής τάξης. Οι πολιτικοί μπορεί να αλλάξουν αρκετά πράγματα εκτός βέβαια από τον τρόπο που σκέπτονται.

Συνεχώς ακούμε τους ίδιους λόγους, τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες υποσχέσεις. Οι πολιτικοί αισθάνονται άνετα μόνο όταν τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν τα κλισέ της δεκαετίας του 70. Δώσε τους οποιανδήποτε πρόβλημα του σήμερα και αμέσως θα προσπαθήσουν να το μεταφράσουν στη γλώσσα μιας άλλης εποχής. Παραφράζοντας έναν συγγραφέα, θα έλεγα ότι το σήμερα είναι μια ξένη χώρα για την ελληνική πολιτική τάξη.

Την προηγούμενη εβδομάδα γιορτάσαμε τα 34 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η 24η Ιουλίου είναι πράγματι μια ιστορική επέτειος Το θέμα όμως είναι ότι κάποτε θα πρέπει να έλθει και η 25η Ιουλίου. Είναι καιρός να ξεκολλήσουμε από το 1974. Και τα προβλήματα θέλουν τον εκσυχρονισμό τους. Πριν από 34 χρόνια κάναμε ένα άλμα μπροστά και αφήσαμε δεκαετίες πολιτειακών προβλημάτων στον παρελθόν. Η 24η Ιουλίου ήταν πρόοδος, αλλά της μιας ημέρας πρόοδος.

«Με δεμένα χέρια εμφανίζεται η κυβέρνηση»
-από το Βήμα

Και οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν τα λύτρα.

«Χρέος όλων η απόδραση από το νοσηρό πολιτικό περιβάλλον»
-Γιώργος Καρατζαφέρης

Ήρθε η ώρα του Ρωχάμη.

«Στο στόχαστρο του οικονομικού επιτελείου μπαίνουν τα ακίνητα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες»
-από το Έθνος

Κάθε φορά που μια συντεχνία μπλοκάρει τους δρόμους, κατεβάζει τους διακόπτες ή κλείνει τα παντζούρια με σκοπό την προάσπιση των “εργασιακών δικαιωμάτων” να θυμάστε ότι στο τέλος κάποιος θα πρέπει να τα πληρώσει όλα αυτά. Το ότι έχουμε το διπλάσιο αριθμό ανθρώπων να εργάζονται στο δημόσιο τομέα από ότι η Βρετανία – μια χώρα με σχεδόν το εξαπλάσιο πληθυσμό από ότι η Ελλάδα – αυτό έχει το κόστος του. Το ότι υπάρχουν άτομα που παίρνουν σύνταξη στα 50, αυτό σημαίνει ότι κάποιος άλλος θα πρέπει να δουλεύει για το ευατό του και για τον 50νταρη που μόλις βγήκε στην σύνταξη.

Αν και ένα μεγάλο μέρος αυτών τον υπέρογκων ποσών καλύπτετε από δανεισμό τα υπόλοιπα θα πρέπει να έρθουν από την φορολογία. Επειδή τα δάνεια έχουν δόσεις που θα πρέπει να πληρωθούν και λόγο ότι θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να δανειστούμε ακόμα περισσότερα, η ανάγκη του κράτους για νέους φόρους θα αυξάνετε με γεωμετρικούς ρυθμούς.

Αυτοί που θα την πληρώνουν θα είναι πάντοτε οι πιο παραγωγικοί τομείς της οικονομίας, που θα συρρικνώνονται χρόνο με το χρόνο μειώνοντας τα φορολογικά έσοδα του κράτους και δημιουργώντας μεγαλύτερη ανάγκη για νέους φόρους.

Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της φτώχειας που έχουμε δημιουργήσει. Νέοι/αυξημένοι φόροι = συρρίκνωση της οικονομίας = μειωμένα κρατικά έσοδα/μεγαλύτερη εξάρτηση στο δημόσιο για εργασία = νέοι/αυξημένοι φόροι...

Αυτή είναι η συνταγή της οικονομικής και πολιτικής παρακμής που ακολουθούμε πιστά. Δεν είμαστε οι πρώτοι βέβαια. Αν σας αρέσει η ιστορία, διαβάστε για την Ρωμαϊκή/Βυζαντινή αυτοκρατορία στα τελευταία της και θα δείτε αρκετά από Ελλάδα του 2008.

«Ο κ. Ζορμπάς ανεβάζει το θερμόμετρο»
-από το Βήμα

Η κυβέρνηση τον καταργεί για να πετύχει τους στόχους του πρωτοκόλλου του Κιότο.

«Ρομποτική χειρουργική απέκτησε το «Λαϊκό»
-από την Καθημερινή

Τα ρομπότ δεν θα μπορούν να πάρουν φακελάκια αλλά θα δέχονται πιστωτικές κάρτες.

«Νέα επιστολή του Συλλόγου Ναυτικών ''Νίκος Καββαδίας'' προς τον Νομάρχη»
-από το mykefalonia.com

Αγαπητέ κ. Νομάρχα,
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις
Μ΄ ένα ξυστρί καθάρισέ με από απ' τη μοράβια
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.